روستای من

روستایم را دوست دارم به اندازه یک دنیا

روستایم را دوست دارم به اندازه ی تمام صحراهای تا افق سبزش

روستایم را دوست دارم به اندازه ی مردمان بی کینه و سخت کوشش

روستایم مرا به اندازه ی تمااام آرامش ها وامنیت هایش معشوق خود کرده است 

ومن نیز تا ابد اورا دوست خواهم داشت 

تا ابد اورا دوست خواهم داشت اگر چه به پاریس و استرالیا و ونیز روم اما باز هم درخت بنه ی 2هزار ساله اش و قلعه ی قدیمی ساسانیانش مرا به وجد می اورد 

اما بازهم بوی کاه وگل دیوار خانه ی پدر بزرگ  تبسمی بر روی لب های خشکیده ام مینشیند 

اما بازهم بوی قرمه سبزی که تا سر کوچه مان راه افتاده  خستگی مدرسه را از تنم پاک میکندومن را عاشقانه به دنبال خود می کشد

چه زیباست شبهایش شبهای از روز روشن تر کوچه هایش که اگر نیم نگاهی به ان کنی آن زیبایی را تا عمق وحودت درک میکنی 

وچه خوش طعم آن آش های رشته و حلیمی که دسته جمعی که در کوچه مان برای نزول باران پخته میشد.

وچه گوش نواز صدای مرغ و خروس های همسایه و دعوای گربه های سر دیوار

.

.

.

.

.

 

 

سلاااااااام...